Netwerken werkt! Daar gaat dit blog over. Sinds begin 2023 ben ik lid van een netwerkclub voor ondernemers in Helmond en daarnaast ben ik soms te gast bij andere, vergelijkbare netwerkclubs. Als je daar heengaat met de insteek: ‘wat kan ik brengen’ dan komen daar soms heel verrassende ontmoetingen uit voort…
Het pad naar ondernemerschap
Eind 2021 hak ik na lang wikken en wegen de knoop door: Ik ga voor mijzelf beginnen. Vanwege allerlei uiteenlopende redenen is mijn tot dan toe lopende loondienstbaan gaan zitten als een te strakke schoen, waarvan je blij bent dat je die aan het eind van de avond uit kan trekken. Dat kan zo niet langer! Ik pleeg roofbouw op mijn eigen welzijn.
Begin 2022 richt ik na een freelance tussenfase mijn bedrijf op. Ik ga me richten op cybercrime preventie voor MKB-ondernemers. Aanvankelijk doe ik dit in een partnerschap, waarbij we ook nog softwareontwikkeling erbij doen. Het is een tijd waarin ik heel veel geleerd heb over het ondernemerschap, aannemen van personeel en samenwerken met vennoten maar toch past het beter bij mij om zelf de kar te trekken. Eind 2022 maakt mijn bedrijf zich los van de samenwerking en gaat volledig zelfstandig verder.
Nu was dat voor mij niet helemaal nieuw. In de periode 2009-2012 heb ik een eenmanszaak gehad, gericht op persoonlijke ontwikkeling. Heel leerzaam, maar geen doorslaand succes. Nu was ik vastberaden om te leren van mijn fouten (onder andere veel te veel zelf willen doen) en het over een andere boeg te gooien: dat waar ik niet goed in ben en/of verschrikkelijk vindt om te doen, besteed ik (als het even kan) uit! Vanuit mijn zelfstandigheid zoek ik de samenwerking op, maar huur alleen nog mensen in indien nodig, en laat me goed inlichten door vak-professionals in plaats van alles zelf uit te zoeken.
Netwerken is ophalen maar vooral ook brengen!
Dankzij het verzekeringskantoor waar ik aanklop voor een beroeps- en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering, word ik geïntroduceerd bij netwerkclub 0492 in Helmond. Het is een afgeleide club van een grote internationale netwerkclub, met zijn eigen Brabantse saus en charme. Naast de verbindingen en het netwerken in Helmond krijg ik ook de behoefte om te gaan netwerken in de regio Eindhoven, en zogezegd word ik uitgenodigd om als gast aanwezig te zijn bij Netwerk Brabant in nabij Eindhoven Airport.
Ik zit eenmaal aan tafel als Karin binnen komt lopen. We zijn beide te gast. Voordat we gaan pitchen is er een korte voorstelronde en Karin stelt zich voor als eigenaresse van een Bed and Breakfast en… Coach… Zucht!
Coaches, daar zijn er zoveel van en van zo’n uiteenlopende kwaliteit. Ik weet nog goed dat ik dacht: ‘Bij ons (0492) komen die altijd alleen maar hun kaartje afgeven, en je ziet ze nooit meer terug’. Maar, ik besluit mijn vooroordelen opzij te zetten en met een open-mind te luisteren. Aan het einde komen de zoekvragen, en Karin maakt kenbaar dat ze graag wil spreken met iemand die eens een boek heeft uitgebracht. Een stemmetje in mij zegt: Steek je hand op lullo! Jij hebt dat al eens gedaan en jij kan haar helpen! Karin heeft ‘iets’ waardoor ik graag meer wil weten en haar graag wil helpen met haar boek. Met sommige mensen voel je eenmaal gewoon meteen een klik.
Kennismaken met Karin
We wisselen gegevens uit en daags na Hemelvaart rijd ik naar haar woning. Ik word eerst allerhartelijkst begroet door een schat van een hond en loop dan verder de tuin in. Karin en ik nemen plaats aan een tuintafel en praten meteen honderduit: over boeken uitbrengen, coaching, filosofie, relaties, Boeddhisme, vastlopen in het leven en dan er weer bovenop komen en na heel wat omzwervingen op het vakgebied van de informatiebeveiliging.
Ik ben namelijk helemaal geen bestsellerauteur (verre van!) maar gewoon een ethisch hacker. Schrijven, mindfulness cursussen geven, vliegen en EHBO-instructie geven zijn allemaal parttime hobby’s. Hacken, en werken aan cybercrime preventie voor het MKB, dat is wat ik doe en waarmee ik de kost verdien.
Tja, zegt Karin: daarover gesproken, ik verwacht binnenkort een vacature voor een CISO (Chief Information Security Officer) te kunnen openstellen, is dat niks voor jou?
‘Uh nee!’ Zeg ik, zeker niet! Da’s veel te beleidsmatig allemaal, ik ben van de praktijk, van de techniek. Bovendien, ik ga nooit meer in loondienst werken! Bazen zijn allemaal ‘stom’ dus mij niet gezien. ‘Da’s jammer’ zegt ze, ik zou iemand als jou goed kunnen gebruiken. Bovendien kom je in mijn team te werken, en als je je werk goed doet, kan je met mij alle kanten op. ‘Jaja’ denk ik bij mezelf, ‘dat zeggen ze allemaal’ tot puntje bij paaltje komt. Maar om de een of andere reden weet Karin mij te raken en geloof ik haar. ‘Voor hoeveel uur?’ vraag ik. ‘Nou, als je echt heel goed bent 20, maar ga maar uit van minimaal 24 uur’. ‘Maar geen uur meer! Ik wil nog wel voldoende tijd hebben voor mijn eigen zaak.’…
Ik loop richting het tuinhek naar de auto en rijd binnendoor terug naar Mierlo. ‘Wat is hier gebeurd?’ We gaan praten over boeken uitbrengen, en ik loop als potentiële CISO-kandidaat weer weg… Dat had ik niet bedacht toen ik die ochtend opstond.
Ken je dat verhaal van de ondernemer die ging solliciteren?
Een paar weken verstrijken en Karin stuurt mij de vacature. Ach denk ik ‘Wie niet waagt, blijft maagd’. Een brief sturen kan nooit kwaad, en ik bevind mij in de bijzondere omstandigheid dat ik deze baan niet per se nodig heb. Bovendien ben ik gevraagd om te solliciteren. Dat voelt op een of andere manier heel vrij, ik kan me gewoon laten zien zoals ik ben met m’n mooie kanten, m’n beperkingen en rafelrandjes, en dan kijken ze maar. Dus ik schrijf een brief zoals ik die nog nooit geschreven heb, radicaal eerlijk en zonder poespas. Ik heb (nog) geen ervaring als CISO, (nog) geen ervaring in het ambtelijk domein, wil heel veel goede secundaire arbeidsvoorwaarden ‘en ik mankeer van alles.’ ‘Zo, die zit op de mail en nu over tot de orde van de dag, mij gaan ze toch niet uitnodigen.’
Maar, dat gebeurde wel! ‘Wat gebeurt hier nou?!’ Maar goed, ik heb A gezegd dus nu gaan we ook B zeggen. Het gesprek was eigenlijk een beetje hetzelfde als mijn brief, radicaal eerlijk en zonder poespas. Wel heel prettig, en ja, ook wel een beetje spannend natuurlijk. Ik had het werk dan wel niet per se nodig, maar een mooie kans om mijn vakkennis te vergroten was het zeker wel. Bovendien kan ik ook genoeg kennis en ervaring meebrengen naar de gemeente dus we kunnen er beide wijzer van worden. En ik doe niet ruiger dan ik ben, mijn bedrijf loopt aardig maar het kan beter. Als ik mijn week wat anders herverdeel, kan ik prima parttime in de gemeente werken en ook mijn eigen zaak ernaast draaien.
Na het eerste gesprek rijd ik naar huis met de gedachte: ‘Dit was echt een leuke ervaring, ik word toch niet teruggevraagd, maar dat ik op gesprek mocht komen was al geweldig’. Solliciteren met een arbeidsbeperking is meestal namelijk extra beladen. En nu had ik voor de eerste keer het gevoel dat ik 100% mezelf mocht en kon zijn. Ik werd gezien in plaats van bekeken. Ik kan niet uitdrukken hoe belangrijk dat is geweest voor mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. Zelfs als ik de baan niet zou krijgen, was dit weer een enorme opsteker die veel andere ‘slechte’ sollicitaties uit het verleden heeft goedgemaakt.
‘Oh trouwens, nog een tip van mijn kant. Als je een CISO kan vinden met meer ervaring, dan snap ik dat je daarvoor kiest hoor, zou ik denk ik ook doen als ik op jullie stoel zat.’
Het verhaal gaat verder…
Maar nog geen dag later kreeg ik telefoon, of ik een tweede gesprek wilde komen doen in de vorm van een presentatie. ‘Tuurlijk!’ Presenteren draai ik na al die jaren lessen en lezingen geven echt mijn hand niet voor om. Ik kreeg een casus die ik mocht uitwerken en mocht deze voor dezelfde mensen presenteren.
Maar zoals dat werkt, kan je erop wachten dat er altijd wel iets anders loopt dan verwacht… Uit nervositeit laat ik mijn laptop op de grond vallen, en zit er op afstand (via Teams) een voor mij nieuw persoon bij die ik niet zo goed kan peilen. Hij is niet echt onder de indruk van mijn verhaal, stelt kritische vragen en ik krijg hem niet in mijn kamp.
‘Ja dit is het mensen, meer kan ik er niet van maken. Ik heb mijn best gedaan en als dat niet voldoende is dan hoor ik het wel’. ‘Pff, nu word ik echt niet meer teruggevraagd’ maar weer zit ik ernaast. Ik mag langskomen voor het arbeidsvoorwaardegesprek. Dat loopt allemaal erg losjes en de meeste ‘wensen’ die ik heb worden gehonoreerd. Wat was dit voor een reis zeg! De optelsom klopte voor mij voortdurend niet, maar in de onderstroom voelde ik ergens toch diep van binnen dat dit een afslag was die ik mocht gaan nemen, en dat heb ik gedaan. Op meerdere vlakken ben ik gegroeid als persoon, heb ik oude overtuigingen over mezelf, andere mensen en omstandigheden weer tegen het licht mogen houden en mogen herzien, en kan ik dit gewoon proberen. Hoe mooi is dat?! En dat allemaal dankzij die ene ochtend in Eindhoven waar ik ‘een toevallige ontmoeting’ heb, waarvan uit dit zich allemaal heeft ontvouwd.
Dat is de niet onderschatte kracht van netwerken. Aanwezig zijn, deelnemen, wat kan ik betekenen voor de ander? (zonder daar iets voor terug te verwachten!), en ja, ook een dosis mazzel hier en daar!
Om nog even af te sluiten met een mooie quote, afkomstig van LinkedIn:
Top, Erik! Fijn dat je het deelt en netwerken is ook …werken. En dat doe jij effectief, je bent zichtbaar (niet alleen aanwezig) en je volgt het op (o.a. met behulp van LinkedIn). De wekker een uurtje eerder zetten loont zeker… Have fun!
Wil je nu eens zelf meemaken hoe het is om te netwerken? Je bent bij 0492 in Helmond altijd welkom op vrijdagmorgen. De eerste twee keer zijn helemaal gratis en verplichten tot niets. Aanmelden kan hier.